Loslaten in vertrouwen

Column wethouder Jim van den Hoorn

Onze oudste zoon Bram zit in groep 8. Het schoolkamp is net geweest en de musical wordt volop geoefend. Nog een paar weken en dan is het zover: afscheid van de basisschool. Na de zomer wacht een nieuwe omgeving. Nieuwe mensen. Een nieuwe fase: de middelbare school. Een stap die hij met vertrouwen tegemoetziet. Wij hebben ook vertrouwen, maar soms wringt het toch.

Zelf kiezen

Je weet dat dit moment komt. Toch overvalt het je. Ineens kiest hij zelf wat hij aantrekt. Welke kant hij op fietst. Hij laat merken dat hij zelf wil beslissen. Hij zoekt zijn eigen antwoorden. Vindt zijn eigen manieren. Het is prachtig om te zien. En ook spannend. Want loslaten is één ding. Vertrouwen durven hebben in wat je hebt meegegeven, is misschien wel de grootste uitdaging.

Wat je hoopt

Als ouder geef je veel: liefde, structuur, vertrouwen, tijd. Soms ook frustratie en onzekerheid, want je weet het niet altijd precies. Maar altijd is daar die hoop: dat hij, wanneer het moment komt, zijn keuzes maakt vanuit wie hij werkelijk is. Niet omdat het moet, maar omdat hij het zelf wil.

Voorbereiden op straks

Thuis praten we steeds vaker over wat hem te wachten staat. Over vriendschap, zelfstandigheid en vrijheid die groter wordt. Maar ook over verantwoordelijkheid die erbij hoort. Ik zie hem er langzaam in groeien. Elke keer een stukje meer van wie hij is.

Blijven groeien

Opvoeden is ruimte geven en tegelijk vasthouden. Aanwezig zijn zonder alles op te lossen. Er zijn voor als het nodig is. Die gedachte neem ik mee in mijn werk als wethouder. Of het nu thuis is, op school, in de wijk of op het sportveld: kinderen groeien niet vanzelf op. Ze hebben mensen nodig die vertrouwen geven, maar ook duidelijke kaders stellen. Mensen die blijven, juist als het lastig wordt. Het vraagt aandacht, een luisterend oor en de juiste ruimte geven zonder de regie uit handen te geven. Alleen zo kunnen kinderen zich veilig ontwikkelen. En het vertrouwen krijgen om zelfstandig keuzes te maken.

Vertrouwen

Want loslaten doen we niet ineens, maar beetje bij beetje. Steeds een stapje verder. In vertrouwen. Omdat we weten: hij redt het. En we blijven dichtbij, voor als het even niet lukt. Voor Bram begint straks een nieuw hoofdstuk. En wij leren verder wat het betekent om los te laten. En om mee te groeien, als ouders.

 

Reageren op deze column?

Graag! Mail naar communicatie@putten.nl met als onderwerp “Fontanusplein 1”.